De tot tranen
met tuiten geroerde Jimmy Swaggart was misschien wel de eerste die zich voor
een big audience – op tv -
publiekelijk verontschuldigde voor de misstappen die hij had begaan. “I have
sinned”, huilde de tv-dominee. Hij was bij een prostitué op bezoek geweest.
Bill
Clinton verontschuldigde zich jaren later ook publiekelijk nadat hij eerst ook
nog had betoogd: “I did not have a sexual
relationship with that woman”. Dus fellatio en iets met sigaren in lichaamsopeningen
was dus geen sex!
Tsunamispijt
De
sorrycultuur ken vele internationale voorbeelden maar wel met een bijna
natuurlijke nadruk op Noord-Amerika. De waarde van het woord ‘sorry’ is in de
VS echter niet meer dan een oprisping maar dan zonder betekenis. Ja, naast
religieuze leiders konden de bankmannen er tot vorig jaar ook wat van. Veel in
ellenlange zinnen weggestopt gesorry voor de financiële crisis kwam als
nietszeggende tsunamispijt over ons heen.
Hollandse
School
Interessant
is, dat het er op lijkt dat de culturele bepaaldheid een rol speelt. Waar men
in Amerika kennelijk heel makkelijk de al dan niet geveinsde spijt betuigt
krijgt men dit in het Calvinistische polderlandje nauwelijks over de lippen. De
voormalige ABN-voorman Rijkman Groenink heeft zich met zijn verontschuldigingen
voor jarenlang geroof en malversaties nooit gemeld. Hetzelfde geldt voor die
andere bankboef Dirk Scheringa en linkmiegel Cees van der Hoeven. En wat te
denken van luchtbelkoningin Nina Brink-Storms?. Zij vliegt – zoals u wellicht
weet – met een 'financieel geinteresseerde journalist' met een privéjet van
resort naar resort. Van uw geld overigens!
Het
‘Hollandse School’ calvinisme en integer zaken doen lijkt met elkaar op
gespannen voet te staan. In ieder geval in het bank- en verzekeringswezen.
Tot leringhe
ende vermaeck..
Een
andere in het oog springende categorie sorryzeggers zijn de parlementariërs.
Volksvertegenwoordigers en – ernstiger wellicht – bewindslieden. Zij komen na
enorme uitglijders met uitspraken “we zullen hier lessen trekken voor de
toekomst” met van alles weg. Enige voorbeelden uit een recent verleden: Rutte
over de mislukte evacuatie van de Haskoning-ingenieur uit Libië. Eigenlijk
nietszeggend; “wij trekken lering uit de
zaak”. Rosenthal dit jaar in de zaak van de geëxecuteerde Bahrami (“ik ga hier vele lessen uit trekken”).
Zo dan! De voormalige premier deed eigenlijk niets anders. Balkenende erkent
bijvoorbeeld over het rapport Davids (2010) dat er wel iets op te merken is
over zijn steun aan de Irak-missie, maar stelt: “besluitvorming kan je niet overdoen”. Tja! Het blijft allemaal
zonder gevolgen.
Tenenkrommend
Het
melden – want dit wordt meestal in een eenzijdige verklaring verklaard! - dat
er lering getrokken zal worden is een bedenkelijk gradatie van excuus maken.
Dit slappe eufemisme staat natuurlijk in geen verhouding tot het aanbieden van
verontschuldigingen. Want – u weet inmiddel dat zoiets nu eenmaal niet in de
volksaard past.
Na
de formele reactie gaat men over tot de orde van de dag. Op naar een volgende
aanleiding. Ik voorspel overigens nog komende tenenkrommende aankondigingen van
leringtrekkerij over InHolland, de politiemissie in Kunduz en - in het derde
Ruttejaar – het failliet van de zorg en de desintegratie van de samenleving.
Het
oprecht uiten van verontschuldigingen - vanuit het besef van
verantwoordelijkheid en spijt voor keuzes - is de enige goede stap. Als de
oprechtheid afwezig is blijft er een gedevalueerd en inhoudsloos gezwets over
wat dus meestal het geval is.
Toch
is - contradictoir genoeg - sorry zeggen, excuus maken of in de zwaardere vorm:
spijt betuigen, voor velen niet zo moeilijk want je hoeft er eigenlijk niets
van te menen. Zo wordt ons voorgehouden. Elton John zat er dus naast! Probeer
maar eens een dag geen sorry te zeggen. Dat is pas lastig!
Sorry
hoor!
Theodor van der
Lans
Geen opmerkingen:
Een reactie posten