PerspeKtief biedt hulp aan mensen die zich (tijdelijk) in een zwakkere positie bevinden. Mensen krijgen begeleiding in een veilige omgeving.
Op de Spoorsingel bijvoorbeeld. Afgelopen zaterdag (24 januari 2015) werd daar een Open Dag georganiseerd. Bijna alles ging goed....

Break the System (27 januari 2015)

Het kabinetsbeleid doet inmiddels zoveel mensen pijn dat er diverse bewegingen opstaan (o.a. 'Break the System'). Deze tegenbeweging organiseerde op 27 januari j.l. een demonstratie tegen het sociale afbraakbeleid op het Haagse Malieveld. Honderdduizend mensen waren via sociale media uitgenodigd. Een fractie kwam op.. 
De amateuristische programmering en wereldvreemde sprekers deden veel bezoekers snel afhaken.. Ze wilden actie! Ze gingen de stad in. Ze wilden bij Rutte op de stoep schijten.. 
De ME greep in. 

Jungle in the city

Het is helaas nog steeds bon ton dat de meesten de ogen sluiten voor de narigheid van een ander. We zien dat nu eenmaal niet graag.. De permanente focus van velen op het Oud-Zuid en Gooise vrouwen gevoel maakt het als tegenwicht keihard nodig om in dit steeds individualistischer wordende land (waar het recht van de sterkste de norm is geworden) dit soort thema's te laten zien en te benoemen.

De lusten en de lasten (het solidariteitsbeginsel ernstig onder druk)

‘Ook U’ was de naam van de politieke partij die oud VARA/PvdA coryfee Jan Nagel in 2009 had opgericht. Ook U blijkt een doordacht acroniem te zijn en staat voor  Onafhankelijke Ouderen en Kinderen Unie. Je zal het maar kunnen bedenken!

Nagels voertuig was een one-issuepartij met louter het belang van AOW-gerechtigden voor ogen. Een bloemlezing uit het partijprogramma leert dat ze het vakantiegeld voor AOW-ers van 5,5% naar 8% wilden tillen. Ook moest er een 13^e maand komen voor AOW-ers. Ouderen met alleen AOW en een klein pensioen kregen zelfs subsidie voor een laptop en internet. De functie van de Commissaris van de Koningin zou worden afgeschaft en het aantal generaals en kolonels moest ook door de helft. Een mens had hier maar een half woord voor nodig om te begrijpen dat dit programmawas voortgesproten uit het brein van een gefrustreerde ouwe gek (1939).

'Ook U' had een kort leven en werd omgedoopt tot 55-PLUS. Hetzelfde geblaat. Weer een nieuwe zak voor deze ouwe zak.

Jan Nagel

Nagel, is een echte oprichter. Laat mij u kort meenemen op het pad van dit dwaallicht. Hij was ooit lid van het PvdA-hoofdbestuur en richtte het zaterdagse rakkersdebat ‘In de Rooie Haan’ op. Stond aan de wieg van Leefbaar Hilversum en zelfs Leefbaar Nederland. Ruzies en splitsingen volgden en kenmerken de loopbaan van deze egotripper. Na het fiasco richtte hij in 2005 met twee andere ego’s Klaas Wilting en jazeker! Peter R. de Partij voor Rechtvaardigheid, Daadkracht en Vooruitgang op. Blind voor de flop die volgde wilde hij met ‘Ook U’ en de 55PLUS club opnieuw iets aan Nederland. Dat hij Nederland juist iets afneemt met dit sektarisch gelul begrijpt de overigens verdienstelijke schaker (1916 ELO-punten) nog steeds niet.

Babyboomers

Hij heeft het namelijk over de generatie babyboomers waar hij zich zo hard voor maakt.De generatie die het licht zag na de oorlog. De enorme kinderschare die geboren werd vanuit de bevrijding en met een positieve verwachting van alles wat komen zou..

Wel! De voorhoede van het uittredend cohort babyboomers bereikt al enige jaren de pensioengerechtigde leeftijd. Deze voorlopig nog uittredende vergrijzing – al zijn de meesten al veel eerder gestopt – bezorgt Nederland (en alle andere West-Europese landen) grote problemen. De kern is duidelijk: met steeds minder werkenden moet voor steeds meer 65-plussers pensioenrechten en zorg worden opgebracht.

Deze groep babyboomers komt al enige tijd als het ware als een bijbelse plaag over ons heen en eten als sprinkhanen opgebouwde reserves leeg. Geen last van de gevolgen en met magen en beurzen gevuld trekken ze van de ene 50-plusbeurs naar de andere.

Potverteren

Het solidariteitsbesef begint te knagen. De verzorgingsstaat begint pijn te doen. Tenminste voor de huidige en de komende generaties. Babyboomers lijken hier in de regel zelf niet zo mee te zitten. Interviews met exemplaren uit deze serie geven aan dat ze zich vooral druk maken over eigen materieel welbevinden. De opmerkingen als:“Wij hebben het land opgebouwd” en “We hebben er hard voor gewerkt” zijn niet van de lucht. Hoezo solidariteit?

Voortgaan op deze weg zal leiden tot weinig te verdelen als de potverterende babyboomers er niet meer zijn. Ongewijzigd beleid betekent het failliet van deze op solidariteit gestoelde regelingen.

En dan haalt zo’n – nota bene socialistische – mastodont de ene na de andere one-issue partij voor 65-ers uit zijn tas.

Solidariteit van cohorten

Op die ene laatste – jaarlijks terugkerende - dinsdag in September zei onze toenmalige Koningin dat sociale cohesie geen gegeven meer is...  En waar velen hierbij wellicht dachten aan imigranten en andere Wildersthemas ging het juist ook om de solidariteit van de cohorten: onze generaties!

De enorm grote groep babyboomers soupeert de door een relatief kleinere groep opgebrachte premies op. De babyboomers - de mazzelgeneratie - hebben veel – te veel – hun kant op kunnen laten vallen. Ze konden studeren zolang ze wilden en zonder prestatiebeurs, ze hebben zo goed als geen werkloosheid gekend, ze maakten een enorme accumulatie van eigen bezit mee, huizenprijzen die twee, drie-keer over de kop gingen. En als toetje kregen ze rijk uitgevoerde VUT- en andere vroegpensioenregelingen.

En dan nu al jaren mekkeren over rechten! Een nagel aan de doodkist van de solidariteit.

Nagel ga je schamen man!

Solididariteitsheffing

Een drastische ingreep in de pensioenopbouwstructuur is al geruime tijd noodzakelijk voor een eerlijke verdeling van lusten en lasten.

Ik pleit derhalve voor een eerlijke lastendeling en een echte verbinding door generaties heen. Kostentechnisch bijvoorbeeld door een solidariteitsheffing in te voeren voor de babyboomgeneratie waarin minimaal een verrekening van niet-gewerkte jaren plaatsvindt. Het kan niet langer meer zijn dat geen rekening wordt gelegd voor soms wel 8 jaar eerder met VUT gaan. Het is niet fair en ondergraaft al een decennium in ernstige mate de samenhang in de samenleving.

Nagel had het ooit over de sterkste schouders die de lasten moeten dragen. Nou dus!

Samen Nagel, we moeten het samen doen.

En eerlijk. 

Dus zout als de donder op met je one-issue-issues. 

Theodor van der Lans

Terreur!... Of waar het echt over gaat!

Wetten van Verandering

Daar stonden we dan als samenleving! Financieel aan de rand van de afgrond. Het is nog maar een paar jaar geleden dat de ene na de andere financiële moloch het water aan de lippen had staan. Als dominostenen stonden ze ook hier op omvallen.

 De American way of life met de o zo verwerpelijke op-de-pof-mentaliteit - creditcardmores - en de verhandelbare rommelhypotheken enerzijds, in combinatie met de eindeloze reeks financiële malversaties van ‘onkreukbare’ banken had voor een wereldwijde financiële crisis gezorgd. Een crisis die alle sectoren zou raken. Alles raakt aan alles!

Lemen voeten 

Ik kan in een blog natuurlijk niet de contemporaine geschiedenis met u doornemen. Maar banken en bankierende verzekeraars vielen om omdat er gewoon geen onderpand was. De ‘Amerikaanse’ droom van jarenlange ontembare hebzucht had kastelen van lucht gecreëerd. Paleizen op lemen voeten.

De wereld is het speelveld en vaak niet meer dan een muisklik van ons verwijderd. Elke majeure gebeurtenis op het financiële toneel raakt dan ook direct deze kant van de plas. Als de Dow Jones opent zie je dat binnen seconden terug in de waarde van onze ondernemingen. Zo ging het ook met die uiteenspattende Amerikaanse luchtbel.

Tussen de oren

Ook onze bouwondernemingen en handelshuizen zagen hun orderboek verschrompelen. Dit bracht weer onderaannemers en toeleveranciers in problemen. Inkoopmanagers gingen op zeker. Voorraden werden niet meer opgebouwd.

Het belangrijkste mechanisme voltrok zich echter tussen de oren. Het ineenklappende economisch systeem deed direct iets met het vertrouwen. Het vertrouwen in de economie, in de samenleving en ook het vertrouwen in de eigen positie kwam onder druk te staan. Angst voor verlies (lees: werkloosheid) was de psychologische reactie. Afnemende consumptie die ook weer direct relateerde aan economische krimp. Een negatieve spiraal.

De oplossing? Voor een groot deel zit de oplossing ook weer tussen de oren. Het collectief vertrouwen neemt toe als er zichtbare tekenen van ‘nieuw vertrouwen’ getoond wordt.

Geen Arabische lente!

Na de internetbubbel van 2000 bracht de financiële crisis een milde structuurcorrectie met zich mee maar betere wereld. Banken doen dezelfde dingen onder andere noemers..

Toch leert de geschiedenis dat grote - natieoverschrijdende –veranderingen, meestal langzaam, maar wel een bekend patroon volgen. De macht probeert de macht te houden! Maar deze tijdelijke tegensputtering houdt de verandering niet tegen. Maar een ‘Arabische lente’ met een snelle wende vindt alleen plaats bij ontbrekende mondiale belangen!

Er steken ook altijd weer conservatieve tendensen de kop op die uit zijn op machtsbehoud. Oude patronen - soms met vernieuwde legitimatie - zien we terug. Kijk naar de verwerpelijke draaiing van de banken: de bonuscultuur staat er weer. Financiële instellingen hebben oude routines weer opgepakt. We zijn er nog niet!

Toch zie je ook dat een kritische massa meer en meer opzwelt. Het sentiment verandert! Sartre zei het al in La Nausee (De Walging). Het is bijna gedaan met oude verdeel-en-heers-praktijken. Het wordt niet meer geaccepteerd. Visionaire leiders zullen opstaan.

De komst van een rechtvaardiger wereld waarin eindverantwoordelijken vanuit een intrinsiek besef rekenschap afleggen staat voor de deur. Nog even!

Deze mensen, deze bedrijven, zullen de wereld veranderen.

Theodor van der Lans

Sorry Hoor! De Hollandse School

De tot tranen met tuiten geroerde Jimmy Swaggart was misschien wel de eerste die zich voor een big audience – op tv - publiekelijk verontschuldigde voor de misstappen die hij had begaan. “I have sinned”, huilde de tv-dominee. Hij was bij een prostitué op bezoek geweest.

Bill Clinton verontschuldigde zich jaren later ook publiekelijk nadat hij eerst ook nog had betoogd: “I did not have a sexual relationship with that woman”. Dus fellatio en iets met sigaren in lichaamsopeningen was dus geen sex!

Tsunamispijt

De sorrycultuur ken vele internationale voorbeelden maar wel met een bijna natuurlijke nadruk op Noord-Amerika. De waarde van het woord ‘sorry’ is in de VS echter niet meer dan een oprisping maar dan zonder betekenis. Ja, naast religieuze leiders konden de bankmannen er tot vorig jaar ook wat van. Veel in ellenlange zinnen weggestopt gesorry voor de financiële crisis kwam als nietszeggende tsunamispijt over ons heen.

Hollandse School

Interessant is, dat het er op lijkt dat de culturele bepaaldheid een rol speelt. Waar men in Amerika kennelijk heel makkelijk de al dan niet geveinsde spijt betuigt krijgt men dit in het Calvinistische polderlandje nauwelijks over de lippen. De voormalige ABN-voorman Rijkman Groenink heeft zich met zijn verontschuldigingen voor jarenlang geroof en malversaties nooit gemeld. Hetzelfde geldt voor die andere bankboef Dirk Scheringa en linkmiegel Cees van der Hoeven. En wat te denken van luchtbelkoningin Nina Brink-Storms?. Zij vliegt – zoals u wellicht weet – met een 'financieel geinteresseerde journalist' met een privéjet van resort naar resort. Van uw geld overigens!

Het ‘Hollandse School’ calvinisme en integer zaken doen lijkt met elkaar op gespannen voet te staan. In ieder geval in het bank- en verzekeringswezen.

Tot leringhe ende vermaeck..

Een andere in het oog springende categorie sorryzeggers zijn de parlementariërs. Volksvertegenwoordigers en – ernstiger wellicht – bewindslieden. Zij komen na enorme uitglijders met uitspraken “we zullen hier lessen trekken voor de toekomst” met van alles weg. Enige voorbeelden uit een recent verleden: Rutte over de mislukte evacuatie van de Haskoning-ingenieur uit Libië. Eigenlijk nietszeggend; “wij trekken lering uit de zaak”. Rosenthal dit jaar in de zaak van de geëxecuteerde Bahrami (“ik ga hier vele lessen uit trekken”). Zo dan! De voormalige premier deed eigenlijk niets anders. Balkenende erkent bijvoorbeeld over het rapport Davids (2010) dat er wel iets op te merken is over zijn steun aan de Irak-missie, maar stelt: “besluitvorming kan je niet overdoen”. Tja! Het blijft allemaal zonder gevolgen.

Tenenkrommend

Het melden – want dit wordt meestal in een eenzijdige verklaring verklaard! - dat er lering getrokken zal worden is een bedenkelijk gradatie van excuus maken. Dit slappe eufemisme staat natuurlijk in geen verhouding tot het aanbieden van verontschuldigingen. Want – u weet inmiddel dat zoiets nu eenmaal niet in de volksaard past.

Na de formele reactie gaat men over tot de orde van de dag. Op naar een volgende aanleiding. Ik voorspel overigens nog komende tenenkrommende aankondigingen van leringtrekkerij over InHolland, de politiemissie in Kunduz en - in het derde Ruttejaar – het failliet van de zorg en de desintegratie van de samenleving.

Het oprecht uiten van verontschuldigingen - vanuit het besef van verantwoordelijkheid en spijt voor keuzes - is de enige goede stap. Als de oprechtheid afwezig is blijft er een gedevalueerd en inhoudsloos gezwets over wat dus meestal het geval is.

Toch is - contradictoir genoeg - sorry zeggen, excuus maken of in de zwaardere vorm: spijt betuigen, voor velen niet zo moeilijk want je hoeft er eigenlijk niets van te menen. Zo wordt ons voorgehouden. Elton John zat er dus naast! Probeer maar eens een dag geen sorry te zeggen. Dat is pas lastig!

Sorry hoor!

Theodor van der Lans

Open Coffees overleden.. en dat werd tijd ook!

Nederland is veel diverser geworden. Mee op de wind van booming social media werd een aantal jaar terug het fenomeen OC geboren. OC zullen sommigen van u nog denken. Ja, OC’s, Open Coffees. Een wekelijk of maandelijks terugkerend ritueel waar naar opdrachten hunkerende administratiekantoortjes en coaches samenkomen onder het genot van een kop koffie (aha vandaar!) of thee met een Mariabiscuitje.

In sommige plaatsen zagen zelfs meerdere pleisterplaatsen van deze ZZP-ers het licht. Er was zelfs een overkoepelend orgaan de ‘Open Coffee Club Nederland’ die het ‘informeel netwerken onder het genot van een kopje koffie’ stevig aanzette. Er gingen zelf stemmen op die beweerden dat er ruim honderd! OC’s in Nederland de omzet van de koffiebranders boosten.

Eenpitters met een mariginaal concept

OC.. Een bijzonder fenomeen als je het nader beschouwd. Netwerken is prima! Noodzakelijk zelfs voor uitbreiding van je business maar de paradox is dat er vrijwel nooit potentiele opdrachtgevers op de koffie komen. En dat is natuurlijk niet vreemd. Die zijn aan het ondernemen! Het zijn voornamelijk de eenpitters met een marginaal concept die op de OC een soort lotgenotencontact aangingen. Met een niet aflatend ach en wee over uitblijvende opdrachten.

Onmachtige marktpenetratie

Nee, het OC-concept was niet mijn ding.

Ikzelf heb enkele malen acte de presence gegeven op diverse OC’s in de Randstad.  Een keer op eigen initiatief en de andere keren op uitnodiging. En was er gauw klaar mee. Het fenomeen leidde tot niet, ze werkten niet! Letterlijk niet. Maar positief gepoold zoals ik ben verwachtte ik toch steeds verbinding zoekende ondernemers te treffen die er op uit zouden zijn hun kennis en ervaring te combineren en marktkansen op te pakken. Dit bleek een ernstig naïeve verwachting.. OC-bezoekers zoeken met name de vertrouwdheid van elkaar op en delen de onmacht van marktpenetratie.

Koffie, koffietijd

Als ondernemer 2.0 kende ik de kracht van sociale netwerken. Het verbinden is dan ook zeer zeker wel mijn style. Maar dan in minder vrijblijvende vorm en vooral gericht op effectief netwerken en ondernemend ondernemen. Naast social media zijn vooral workshops, seminars en masterclasses uitermate geschikt voor verbreding en verdieping van vaardigheden. Ik voorspelde dat het gezeur en gezever waar de gemiddelde OC mee kampt op korte termijn het einde van het koffiegeleuter zou betekenen *klopt op zijn borst* ;)

Theodor van der Lans

To manage or not to manage.. De kunst om dingen voor elkaar te krijgen.

Het woord “Management” is afgeleid van de oud-Franse term ménagement "de kunst van het dirigeren, leiden" en van het Latijnse manu agere "aan de hand leiden"). Manus is het latijnse woord voor hand” (Wikipedia). Het begrip managen kent als origine dus een aanpak, methode wellicht, die duidt op een effectieve manier om mensen naar doelen te leiden. 

Mary Parker Follett (1868–1933), beschreef management als "de kunst om dingen gedaan te krijgen van mensen. Er zijn vele invalshoeken denkbaar als het over management gaat, maar dit is precies de invalshoek van deze blog. Hoe krijg je mensen nu zover dat ze doen wat de directie voor ogen heeft. Old-school deed men dit door een hiërarchische relatie aan te brengen tussen medewerkers. Er worden functionarissen ingezet – we noemen ze managers – die werknemers met een lagere rang leiden naar vastgestelde organisatiedoelen.

Het recept van succes

Succesvolle managers hebben een prettige hand van leiden. Weten organisatiedoelen effectief en inspiratievol te communiceren zodat alle teamleden dit begrijpen (waar gaan we heen). Deze manager maakt daarnaast ook duidelijk wat de specifieke rol en taak is van zijn medewerker (wat is mijn bijdrage) en is in staat zijn team met elkaar te binden opdat onderlinge communicatie en coördinatie optimaal verloopt (teamafstemming en harmonie).

Managementvaardigheden?

Tot diep in de jaren 90 was de dominante managementstijl er een van instructie en controle. De chef gaf aan hoe men het werk moest uitvoeren (instructie). Het is ergens verbazingwekkend dat pas het laatste decennium het inzicht is ingedaald dat het effectiever is om kaders aan te geven en de medewerker zelf zijn aanpak te laten kiezen.De manager houdt dan processen op meer afstand in de gaten en bewaakt output en kwaliteit. Dit is de weg. Zo zou het moeten! Dat spreekt voor zich!

Of niet!

Want er is heul veel te zeggen over de managementvaardigheden van de gemiddelde leidinggevende in ons land. Die deugen gewoon niet!

 Het belang van modern management, leidinggeven vanuit respect voor die ander, waarin bezieling, gedeelde doelen en eigen verantwoordelijkheid centraal staan, wordt lang niet overal (h)erkend.

De langste, de meeste of de grootste

In veel organisaties doen ze het managen er maar een beetje bij en wordt leidinggeven – want daar hebben we het over - niet gezien als een serieuze invulling laat staan een vak. Degene met het langste dienstverband, de meeste ervaring of de grootste ambitie, mag het vaak doen. Met alle gevolgen van dien!

De ooit zo gevierde collega met nieuwe strepen op zijn mouw durft opeens niet meer zo in zijn nieuwe rol. Ze kijken toch al zo anders tegen hem aan nu hij manager is geworden. Missie delen? Onzin eigenlijk. Ze weten toch wat we doen! Functioneringsgesprekken..? Neuh, we kennen elkaar toch goed en spreken elkaar elke dag. Laten we dat geneuzel maar over aan P&O. Ingrijpen bij akkefietjes onderling? Nee joh.. niks aan doen, waait wel over!! Akkefietjes die door niet adequaat handelen escaleren. Het komt vaker voor als je zou vermoeden. Het bellen van die zieke medewerker die je niet zo ligt.. laat maar, die wordt wel weer beter. Het komt uitvergroot en onwerkelijk over. Helaas! Het is de praktijk van elke dag in heel veel organisaties.

Education Permanente

Zolang men in dit land niet echt vanuit een Human Capital perspectief naar organisaties gaat kijken en zich onvoldoende rekenschap blijft geven van de noodzaak tot permanente investering in de ontwikkeling van medewerkers op alle niveaus – en daarmee dus ook in de ontwikkeling van managers – blijft de karikaturaal overkomende vorige alinea overeind.

En dagelijks schade aanrichten.

Lef. Nu!

Een oproep voor diegenen die de schoen past.

“Beste bazen in dit land.

Idioten die bij gebrek aan zwaartekracht zijn doorgegroeid tot hun niveau van incompetentie en het label ‘manager’ dragen en waarvan iedereen weet – ook u als baas – dat ze schade aanrichten moeten snel van zo’n van die stoel af. Nu, dure vaardigheidstrainingen niets hebben opgeleverd en de ROI hierop nihil blijkt te zijn moet u leiderschap tonen en ingrijpen.

U, directievoerder, neem uw verantwoordelijkheid voor uw medewerkers. De tijd van ‘pappen en nathouden’ en ‘de kool en de geit’ is voorbij. Weg met die beschermende hand en die door de vingers ziende blik over uw disfunctionerende manager(s). De ogen zijn op u gericht, van u wordt leiderschap verwacht die verder reikt dan EBIT-DA.

Cijfers die u trouwens kunt boosten door een organisatiemodel te faciliteren waarin medewerkers zich kunnen ontplooien.

Kies voor uw mensen. Gun ze een verlichte manager.

U krijgt er veel voor terug”.

Weet u niet hoe? 

Bel me!

Theodor van der Lans

Over de waarde der dingen..

Jagers en verzamelaars zijn we

Ingegeven primaire overlevingsmechanismen die kennelijk diep geborgd zitten in ons ‘reptielenbrein’ raken we maar niet af van vaak overbodig gedrag.

Waar we in de evolutie onze staart wel verloren en de resterende stuit rudimentair overbleef, waar de blinde darm functieloos er bij blijft hangen – ondanks de revolutionair gewijzigde voedselinname - en dat stomme ding alleen maar voor een ontsteking kan zorgen, is het met menselijk gedrag duidelijk anders. Ook al gebruik je het genetisch ingebed repertoire niet, het zit er wel en je krijgt het er niet uit!

Het reptielenbrein

Tenminste, dat stelde de spraakmakende psycholoog Piet Vroon eind jaren 80 in zijn onvolprezen “Tranen van de Krokodil” (1989). Hij duidde het reptielenbrein in de mens. De helaas veel te vroeg gestorven Vroon betoogde dat het menselijk brein was opgebouwd uit drie lagen. Het oudste `reptielenbrein' regelde primitieve instincten. Het later ontstane zoogdierenbrein is verantwoordelijk voor de emoties. De nieuwste laag, de neocortex, draagt zorg voor onder meer de moraal. Maar het reptielenbrein was de mens vaak de baas, stelde Vroon. Met name in stresssituaties – ‘in fight or flight-situaties’ – waar adrenaline de regie overneemt en zorgt voor overleving valt men terug op deze ‘residueen en derivaten’. Gedrag wat genetisch in de overlevering wordt meegeprint.

Historisch beschouwd

Nuttig?  Tja, dat valt anno nu te bezien! Even met zevenmijlslaarzen de geschiedenis door. In de prehistorie was overleven de dagelijkse business om zo te zeggen. Daar was je de hele dag mee bezig. In de tijd van de Noormannen moest je ook nog op je tellen passen en in de Middeleeuwen kon het ook nog spoken. 

Gesteld kan worden dat naarmate het civilisatieproces zich verder voltrok en men kon gaan spreken van gestructureerde ordening van samenlevingen overleven geen dagtaak meer hoefde te zijn. In plaats van zelf een dag te vissen voor een maaltje, verkocht je je menskracht (werk) en ontving je daar een tegenprestatie voor (loon). Met dat geld kocht je eten en alle andere levensbehoeften. De maatschappij diversificeerde zich. De mens ging er anders uitzien. Gesoigneerd en weldoorvoed gaan wij in de 21e eeuw door het leven.

Materiële genotzoekers

Oud gedrag is hardnekkig, zo niet onuitwisbaar en van grote invloed op ons dagelijks handelen. Het ‘jagen en verzamelen’ is allang niet meer nodig om te overleven maar je ziet het dagelijks om je heen in veel voorkomend waarneembaar gedrag. Het gaat alleen niet meer om noten en brood het gaat om plasmaschermen en drie luxe vakanties per jaar. We doen het echt niet voor minder. Genoeg is niet genoeg, op weg naar meer. Voortdurend! De geevolueerde mens is permanent gericht op zijn behoeftenbevrediging. Materieel genotzoeken door verwerving van vaak dingen die je niet (meer) nodig heb. Filosofisch vrijwel onmogelijk uit te leggen. Het reptielenbrein regeert. In het ontwerp van het concept mens lijkt de grote regisseur het aan/uit knopje vergeten te zijn.

Onbetaalbare herinneringen

Niets menselijks is ook mij vreemd. Ik ken dezelfde prikkels en ervaar ook die residuen uit mijn reptielenbestaan. Ook ik val soms voor iets nieuws terwijl ik het nog best een tijdje kan doen met dat andere. Maar het welbevinden en geluk zit hem – voor mij - niet in jacht op bezit en het volstouwen van het paleis.

Ervaringen, herinneringen en in vrijheid  mogen denken en leven geeft me alles wat ik nodig heb. Oprechte aandacht, warmte en liefde. Ik investeer graag in dit soort momenten. Ze leiden tot onbetaalbare en duurzame herinneringen waarop veroudering geen vat heeft. Als de dag van gisteren: De eerste lach van je kind, de eerste zoen – en tweede ook trouwens ;-), druivenplukken met Agnes, inspirerende professoren en studiegenoten, de milleniumwisseling op een strand bij Sydney, met dochter en zoon versteld staan in een bamboebos…. de onvoorwaardelijke liefde van Sanne.

Meer flarden uit mijn leven? Laat maar weten.

Maar beter nog, laten we samen nieuwe herinneringen veroorzaken. Geschiedenis maken.

“The best things in life are free”.

Theodor van der Lans

Koos Koets Kootsjing

Het is zaak om in een blog altijd gelijk de onverdeelde aandacht van de passerende lezer te pakken. Gezien mijn lezerspopulatie is dat met het onderwerp coaching geen enkel probleem denk ik zo..

Zeker niet omdat het gaat over de teloorgang en het naderend failliet van een echt vak.

Digitaal lucht verplaatsen

De afgelopen jaren schoten coachingspraktijken als onkruid de grond uit. Niet te stoppen en met name gevoed door een economische malaise zagen velen het licht als coach/ondernemer. Kan je niks dan kan je altijd nog slap lullen onder de noemer coaching! “Daar is markt voor en je haalt een hoger uurtarief op dan bij de grootgrutter op de hoek”, dachten velen. De verbindingscoach, de helderlicht coach, de carrièreregisseur, de wandelmutscoach, de verscoach (ja, echt waar..) en nog honderden voorbeelden zagen de afgelopen jaren het licht. Allemaal meegesprongen op de golf van sociale media verplaatsen ze ook als bonus voor de samenleving gratis dag in dag uit en de hele dag door digitaal lucht.

Stelling nemen

Het feit dat ik dit – een vak met een roeping eigenlijk en – mits goed aangevlogen - met een enorme impact op mens en organisatie – karikaturaal neerzet is kennelijk nodig! Het gebuzz in den lande is hoorbaar!

Het is in mijn ogen daarom noodzaak om stelling te nemen tegen de ongebreidelde wildgroei en de kwalitatieve teloorgang van een vak. 

Het grote ’Niets’

Er veranderd wat. 

Het simpele blote feit dat elke halve zool zich mag uitgeven voor coach begint steeds meer een reactie uit het werkveld op te roepen. Vele duizenden coaches overspoelen het land met.. ja met wat eigenlijk? Het grote ‘Niets’ eigenlijk.

Maar beste bloglezers, de coaches-golf in ons landje begint –in ieder geval in het bedrijfsleven - inmiddels aardig wat irritatie op te wekken. HR-managers worden echt niet vrolijk van de zoveelste terugkoppeling over een externe begeleider (lees: coach) waarvan de medewerker zegt dat het “meevoelen” niets toevoegt en inhoudloos gebabbel is. Goed, huur dan ook niet de eerste beste zweefmolen in, zeg ik dan altijd. Kijk verder en check altijd referenties. Dat voorkomt dat je op een dag met een gesjeesde binnenhuisarchitect of advertentieverkoper over faalangstreductie zit te praten.

Professionals overeind

Ik heb gelukkig niet de indruk dat de ongewenste wildgroei en de hiermee gepaard gaande overall kwalitatieve verarming de reputatie van gevestigde coaches of serieuze coachingsbureaus raakt. Vakmanschap onderscheidt zich altijd. Dat blijft ook zo.

De in woord kwaliteitsbewaker, de NOBCO (Nederlandse Orde van Beroepscoaches) is belangenbehartiger van de professionele coach. Zij ergeren zich vast groen en geel aan al die Kootsjende beunen maar hebben er geen grip op. De NOBCO maakt zich hard voor het vak door bijvoorbeeld een erkende Europese accreditatie aan te bieden (4 niveau’s). Maar verreweg de meeste coaches halen het keurmerk niet op en broddelen vrolijk door. Niets aan te doen.

Voor coaches en voor bedrijven

Beste coaches als coaching jouw roeping is benader het dan zo professioneel als mogelijk. Leer, luister, sta open. Laat je accrediteren. Zet intervisie in. Doe aan peergroupreview. Onderscheid je met lef en authenticiteit. Groei en deel! En lukt je dat niet.. blijf dan lekker je bij de Action gekochte schilderdoek volkladderen maar laat dat niet aan anderen zien!

Beste bedrijven. Kies altijd voor aantoonbare kwaliteit. Echt deskundige coaches creëren altijd ruimte voor persoonlijke en organisatie-ontwikkeling. Dan ontstaat meerwaarde voor alle partijen.

Theodor van der Lans